Danuta Irena Bieńkowska (1927-1974)

image_pdfimage_print

Florian Śmieja

Danuta Irena Bieńkowska
Danuta Irena Bieńkowska

Powtarzamy zazwyczaj, że pamięć ludzka jest krótka, ułomna, a zdarza się, że wcale nie zainteresowana, by zachować zapis niektórych wydarzeń i ich aktorów. Dawniej prasa poświęcała mu swoje kolumny pieczołowicie odnotowując z kronikarskiego obowiązku zgony i dokonania zmarłych. Dziś ambitnej prasy jest co raz mniej, gazety proponują sensację i rozrywkę, nietrwałe felietony i efemerydalną sieczkę. Utrwalanie ważniejszych zaszłości, przegląd wybitniejszych postaci, które przewinęły się przez scenę, nie obowiązują. Jeżeli jeszcze dodać brak dobrej woli, zapomnienie grozi wielu dawniej respektowanym zwyczajom.

Była wśród nas w Toronto poetka i nauczyciel akademicki Danuta Irena Bieńkowska (1927-74). Choć umarła młodo tragiczną śmiercią, zapisała się znacząco jako literatka i pedagog.

Urodziła się w Toruniu 7 grudnia 1927 roku w rodzinie zawodowego podoficera, lecz znalazłszy się w czasie wojny na terenach zajętych przez wojska sowieckie, została wraz z rodziną wywieziona do Uzbekistanu. a potem przez obozy uchodźców polskich przez Iran i Indie dostała się do Anglii. Krótkie dzieciństwo w Polsce miało się dramatycznie przemienić w tułaczkę na nieludzkiej ziemi, a potem, w orientalne niespodzianki Bliskiego Wschodu. Szczególnie zafascynowały ją Indie, których urok miał przetrwać do końca.

W Anglii podjęła studia literatury i języka rosyjskiego i angielskiego. Wyszła też za mąż, jak się miało okazać, nieszczęśliwie. Po przeniesieniu się do Kanady kontynuowała studia, a doktorat obroniła w Londynie, obierając za temat wczesną twórczość pisarską Stefana Żeromskiego.

W Toronto na uniwersytecie objęła lektorat języka polskiego, a później awansowała na profesora nadzwyczajnego. To ona opracowała i wprowadziła kursy literatury polskiej obejmujące teatr, prozę i poezję. Zajmowała się również folklorem słowiańskim. Dzięki jej wkładowi społeczność polska w Kanadzie doczekała się wprowadzenia języka polskiego do ontaryjskich szkół średnich.

Współpracowała z prasą emigracyjną. Drukowała w londyńskich “Wiadomościach”, “Kontynentach”, paryskiej “Kulturze” i torontońskim “Związkowcu”  Dwa tomiki wierszy napisanych po polsku (pisała również po angielsku) pozwalają na wgląd  w jej życie samotnicze, pełne rezygnacji i ataków choroby, a przecież pragnęła je rozegrać jak bajkę. Tak pisała w momentach optymizmu. Kiedy indziej odzywała się nuta niepewności:

Między nocą a dniem,

Między trwogą a nadzieją.

Snuję, plotę swoje życie.

I wyszywam biało-czarną nitką

Linie kręte,splątane,

Nigdy swego niepewne.

A potem była nawet prośba o tabletkę na śmierć. “Wiersze mi smutnieją pod piórem”, wyznała:

I pochylają głowy

Niedokończonych słów

Jakby im zaciążył ten ból.

Zaczęła jej doskwierać samotność, bała się nocy

Jestem sama

Bardzo sama

Bez uniesień.

Boję sie umierać na raty,

Duchów w nocy,

Snu.

Ale jeszcze się broniła, ogłaszała uczucia na sprzedaż, jak jabłka w koszu:

Mam w sobie cały zapas

Niezużytych uczuć.

I uśmiecham się do kwiatow

I do ptaków.

Potem siadam przy oknie

I czekam.

Może nawet nie czekam

Tylko trwam.

Trwa we mnie czekanie

Na jedno dobre słowo

Które można zatrzymać

Bez lęku.

Czekanie nie miało końca, bolała pustka. Zrodził sie lęk:

Boję się samego siebie,

Tej ręki, co mnie pcha

W wielką niewiadomą

W noc.

Odsłonię wszystkie okna

Otworzę wszystkie drzwi,

Może uda mi się uciec.

Już się ogień zapalił.

Los zagląda przerz szyby,

I zimnymi palcami puka.

Boję się.

Raz po raz pojawiały się nuty rozpaczy. Czuła, że stała się zwiędłym, nikomu niepotrzebnym liściem.

A potem się oderwę

I wolno będę spadać

Bez żalu i bez lęku

W niebyt.

To prorocze spadanie miało się ziścić 9 lipca 1974 roku, kiedy zginęła w katastrofie kolejki linowej w norweskim Bergen.

Na szczęście, literacka puścizna Bieńkowskiej została opracowana  z pietyzmem przez lojalnego kolegę profesora Bohdana Budurowycza i wydana w tomie “Między brzegami” przez Kanadyjsko-Polski Instytut Badawczy w 1978 roku. Profesor Louis Irribarne napisał solidny wstęp w języku angielskim. Edycja obejmuje poezję, wybór prozy oraz troskliwie zebraną bibliografię pism Bieńkowskiej. Ta książka, piękny hołd dla nieprzeciętnej postaci na arenie polskiego życia kulturalnego w Kanadzie, potwierdza gorzkie słowa epitafium „Pozostały po mnie wiersze…”, ale także, wbrew pesymizmowi, pamięć prawdziwych przyjaciół i wiernych czytelników.

Toronto, fot. Jacek Gwizdka.
Toronto, fot. Jacek Gwizdka.
image_pdfimage_print

3 thoughts on “Danuta Irena Bieńkowska (1927-1974)

  • 29 czerwca 2018 at 17:31
    Permalink

    O Danucie Irenie Bieńkowskiej napisałam w książce „Kanada, Kanada” (Warszawa 1986) rozdział „Poetka i uczona” (str. 86-93). Wiele mi o niej opowiadal Benedykt Heydenkorn, podobały mi się jej wiersze. Niezaleźnie od poezji pisała reportaże, miniatury, szkice. Interesowały ja zwięzłe, krótkie, lapidarne utwory. Jej zasługi są ogromne, umocniła pozycję polonistyki w Kanadzie. Obok języka i literatury polskiej wprowadziła wykłady o kulturze i folklorze polskim, przygotowała antologię literatury polskiej, załatwiała stypendia, dbała o studentów zainteresowanych kulturą polską, itd.

    …Nominacja na profesora nadzwyczajnego przyszła na kilka dni przed śmiercią poetki i uczonej. Była na Międzynarodowej Konferencji Folklorystycznej w Helsinkach. W drodze powrotnej zatrzymała się w Norwegii. 9 lipca 1974 roku zginęła w katastrofie: urwała się lina kolejki wysokogórskiej, w przepaść spadły cztery osoby, w tym Danuta Bieńkowska. Miała 47 lat.
    W wierszach jej pełno smutku. Smutku i przeczucia nagłej śmierci. W 1953 roku pisała…
    Zagubiona w zieleni
    Ukołysana nocą,
    Będę trwała – nie trwała
    w pół życiu i w pół śnie.
    A potem się oderwę,
    I będę wolno spadać
    Bez żalu i bez lęku –
    W niebyt.

    Reply
  • 3 lutego 2023 at 07:42
    Permalink

    Ja jestem curka Danuty Bienkowskej i jestem zainteresowana w publikacje o mojej mamy. Prosze pani, czy pani moze mi przeslac kopie stron ktore napisalas? Przepraszam zie nie mam polskiego klawiatura – mieszkam w Australii.

    Reply
    • 18 listopada 2023 at 04:37
      Permalink

      Ja nazywam się Aleksandra i mieszkam w Toronto. Moja mama też Danuta, urodzona w Zawierciu, była kuzynką Pani mamy. Interesuję się twórczością Danuty Bienkowskiej. Czytam jej pamiętniki w bibliotece UofT. Proszę o kontakt w języku polskim lub angielskim.

      Reply

Skomentuj Aleksandra Ziolkowska-Boehm Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *