Tadeusz Turkowski (USA)
Pogrzeb Ziemi
Słychać jakby jakieś dzwony
Biły w niebie zrozpaczone.
A w tych dzwonach z całej siły
Biły serca Demonowe.
Czy pan słyszy, te hałasy?
I ten łomot niesłychany?
Wszechświat nagle znieruchomiał
Jak piorunem przeżegnany.
Jakby, dzwony się zmagały
Z niebieskimi armatami –
Kto głośniejszy!
Jakby, złotym nieba wrotom
Dech ostatni odebrało.
Jakby z nieba na syrenach
Pogotowia przerażone
Gdzieś na pomoc wyruszyły.
Jakby czarnym dziurom w niebie
Kolory się pomyliły.
Jeszcze nigdy od zarania,
Nie widziano we wszechświecie
Podobnego zamieszania.
Jak to? Panie! To pan nie wie?
Wszechświat chowa świętą Ziemię!
Swoją córkę – jedynaczkę
Najpiękniejsze – swoje cacko.
Zmarła w nocy. Niespodzianie.
Wciąż nie mogę w to uwierzyć,
że nieboszczka w grobie leży.
Serce! Panie. Zakażenie.
Z rzek, z powietrza i strumieni!
Z braku cienia! Bo wycięli
Po kryjomu – wszystkie drzewa.
Sam widziałem w poniedziałek.
Gdy wracałem. Powalone
Jowiszowym huraganem.
Jak brat jeden albo siostra,
Konające w wielkiej męce
W ciszy, w smutku, bezszelestnie
Trzymające się za ręce.
Jeszcze w Piątek czule stały
Blisko siebie. I szumiały
Gałęziami między sobą –
Nam i ziemi i wszechświatu
Ulubione pieśni Boże.
Będąc pewne, że są częścią
Niebieskiego majestatu…
Nikt nie może się doliczyć
Ile, panie, drzew wycięli.
Drzewobójstwo niesłychane!
Pozbawili Ziemię cienia,
Ptaków domu, kwiatów woni!
Pozbawili Ziemię chłodu,
Kroplę rosy – pozbawili –
czystej wody!
Ludzkich dusz i dusz zwierzęcych
Pozbawili… złudy szczęścia.
Niech pan spojrzy. Wszędzie słupy!!!
Słupy – Trupy, wokół panie.
Cmentarz smukłych, wybujałych,
szumiejących, rozśpiewanych,
żywcem ściętych, świętych, drzew
wymordowanych.
Liczbę ofiar się ocenia na Tryliardy
(czytaj: 10 do 44)
Tryliard śwęych drzew wycięli.
A ostatnie – to Najświętsze
Święte drzewo… zbeszcześcili.
święte Drzewo – zbeszcześcili.
Nie ma po nim nawet śladu,
Drzewo zwiędło i zmarniało,
Od rozpusty i od grzechu.
Nazwa tylko pozostała,
Nad świętymi Aniołami…
Nam strapionym na pociechę.
Czyżby nikt nie zauważył?
Co wyprawia tu zuchwały
I bezmyślny człowiek mały?
Znikczemniony trzydziestoma
srebrnikami.
Otoczony handlarzami,
Przekupiony przez Szatana,
Był zajęty wojowaniem.
Od początku, od zarania,
Był zajęty wojowaniem.
Na usługach był Szatana.
Zburzył wszystko, porozbijał
Co zostało tu stworzone
Przez mądrzejszych, tu przed nami.
Nie pomyślał: że się zjawił
Tu na chwilę. I że srebro
tu zostawi.
Rozbój zaczął od atomu.
Rozbił atom. I rodzinę.
Zabił życie. A nie stworzył.
Zniszczyl nawet to w co ziemia
Tak obficie obrodziła.
Prawdę z fałszem wymieszali
Białe z czarnym, czarne z białym.
Nie wiadomo teraz panie:
Co jest czarne, a co białe.
Co jest tłuste, a co chude
Co jest mądre, a co głupie.
Co jest łyse, a co rude.
Jak pod ścianą ci ustawią
Szereg pań ci nieznajomych
Nie rozpoznasz nawet twarzy
Twojej pierwszj ślubnej żony.
Jeden to podobno, panie,
Dwa tysiące miał kochanek.
Książkę nawet mu wydali. –
Listę “pań” z telefonami.
Szukał szczęścia? Na ulicy
Brukowanej?…
w “cudzysłowiu” z Madonnami.
Nic dziwnego, że nie znalazł.
Inny, w kosmos się wystrzelił
w swoim własnym samochodzie,
Zdążył jeszcze złapać w biegu
Swą najdroższą, ukochaną,
Złotą trumnę, wybijaną
Czerwonymi Rubinami.
Pojawiły się potwory
Chłopo–baby, babo–chłopy
Kolczyk w oku, kolczyk w uchu,
Tuzin pereł w każdej wardze.
Trzy w języku, cztery w brzuchu.
Niech pan może mi pomoże,
Tylko sobie wyobrazić
Noc poślubną tych dwóch panów…
Wypachnionych pachnidłami. –
I z końskimi ogonami…
Ja nie mogę.
Szczęścia trzeba szukać blisko.
Tu na Ziemi, nie daleko – Nienaziemi.
Szczęście szuka, zawsze szczęścia
Tam, gdzie komuś go brakuje,
Tam, gdzie widzi puste serce –
Chce zamieszkać, a nie w tłumie.
Nie w luksusach i diamentach…
Ale tam gdzie oprócz swego
Bije tęsknie inne serce.
Raz przypadkiem podsłuchałem
Jak dwa szczęścia rozmawiały,
że już były raz szczęśliwe
Ten raz jeden, raz jedyny,
Jak pragnęły, i jak chciały!
że na drugie albo trzecie
Nie ma miejsca i nie będzie,
że to pierwsze i jedyne
Wypełniło całą przestrzeń.
I czas cały. Teraźniejszy,
Przyszły, przeszły.
I żyć będzie, nawet wtedy,
Kiedy tam już nic nie bedzie.
Szczęście na dotknięcie ręki
Było zawsze i czekało.
– U stóp twoich, się łasiło…
Tylko ty go nie widziałeś
A co na to wszystko, Pan Bóg ?
Czy się zjawił na pogrzebie ?
Pan Bóg?…
Jedną tylko łzę uronił
i przeżegnał, świętą Zemię.
Pocałował w czoło dziecko
I powiedział:
“Witaj, Ziemio.
Moja córko – jedynaczko.
Najpiękniejsze Moje CACKO…”
(obok stała Venus niema)
Czas by ostrzec wszechświat cały,
Przed pewnymi następstwami,
że jeśliby się pojawił
Jakikolwiek przybysz z ziemi…
Będzie z ziemi, której nie ma
Będzie z ziemi co istniała.
***
Tadeusz Turkowski był aktorem legendarnego Studenckiego teatru “Hybrydy” w Warszawie w latach 1961-1973. Wraz z Janem Pietrzakiem i Janiną Ostałą występował w pierwszym programie kabaretowym „Kąpiel w Rubikonie” (1961). Następnie w programach kabaretowych Wojciecha Młynarskiego “Radosna Gęba Stabilizacji” (1962) i “Ludzie to Kupią” (1963). Jesienią 1963 roku Wojciech Młynarski odchodzi z teatru „Hybrydy”, do współpracy przychodzą: Jonasz Kofta, Stefan Friedmann i Maciej Damięcki. Zaczęła się era Jana Pietrzaka i Jonasza Kofty (1964-1968). Wraz ze Stefanem Friedmannem i Maciejem Damięckim, Tadeusz Turkowski kontynuuje swój udział programach kabaretowych Jana Pietrzaka i Jonasza Kofty. Były to najlepsze lata teatru „Hybrydy”.
W czasie 12-letniej współpracy z teatrem „Hybrydy”, Tadeusz Turkowski udzielał się również w licznych programach poetycko-muzycznych. Przyjaźnił się z wieloma młodymi poetami: Edwardem Stachurą, Zbigniewem Jerzyną, Barbarą Sadowską, recytując ich wiersze na spotkaniach autorskich.
W latach 1963-1965 brał udział w Międzynarodowym Festiwalu Teatrów Studenckich w Rouen we Francji i na Festiwalu w Istambule w Turcji.
Jan Pietrzak, kierownik teatru w latach 1961-1968, w 1968 roku został zmuszony przez władze komunistyczne do odejścia z “Hybryd”. Tadeusz Turkowski, odziedziczył po nim funkcję kierownika teatru, którą pełnił aż do chwili wyjazdu z Polski w 1973 roku.
Teatr „Hybrydy”, jak sam twierdzi, był wielką przygodą w jego życiu. Równolegle studiował na wydziale Mechaniczno-Technologicznym Politechniki Warszawskiej, którą ukończył w 1966 roku.
Po przyjeździe do Stanów Zjednoczonych pracując w swoim zawodzie, nigdy nie zerwał kontaktu z ukochanym językiem polskim i polską poezją. Od 40-tu lat recytuje polskie wiersze dla Polaków mieszkających w Ameryce. Uczestniczył w ponad 50-ciu różnego rodzaju spotkaniach i wieczorach poetycko-muzycznych. Występował w Polskich Fundacjach Kulturalnych, u Weteranów, w polskich klubach, kościołach, szkołach i w domach prywatnych. Występował również w Polonijnych Kabaretonach na Brooklynie, organizowanych przez redaktora Janusza Szlechtę z „Nowego Dziennika”, między innymi z wybitnym muzykiem – saksofonistą Krzysztofem Medyną.
